دکتر محمد رضا نباتی: روشندل نخبه

نباتی متولد 1344 اولین دانش‌آموز در مدرسه استثنایی (نابینایان) در قم است. مرحوم احمد پوستچی با هماهنگی آموزش و پرورش کلاسی برای معلولان در سال 1350 دایر می‌کند. در سال 1351 یکی از فارغ‌التحصیلان تربیت معلم به نام محمدعلی مختاری موظف می‌شود با احمد پوستچی همکاری کند و با شناسایی نابینایان قم کلاس فوق را توسعه دهند.
آقای مختاری می‌گوید چند روز در شهر جستجو کردم تا نابینایی پیدا کنم که در شرایط مدرسه باشد و بخواهد درس بخواند؛ تا اینکه خانه نباتی را به او معرفی می‌کنند و می‌گویند بچه این خانواده نابینا است.
آقای مختاری به آن خانه که در خیابان آذر قم بوده مراجعه می‌کند و در می‌زند، مادر آقای نباتی در را باز می‌کند. آقای مختاری توضیح می‌دهد که کلاسی برای بچه‌ها نابینا دایر شده و می‌خواهیم به آنان خواندن و نوشتن یاد بدهیم. اما مادرش با تندی برخورد می‌کند و می‌گوید بچه‌های سالم سواد ندارند چگونه می‌خواهید به نابینایان سواد یاد بدهید.
اما آقای مختاری چند بار مراجعه می‌کند و حتی پدر آقای نباتی هم ابتدا زیر بار نمی‌رفته ولی با اصرار آقای مختاری قبول می‌کنند و فرزند این خانواده به عنوان اولین نابینایی که پا به کلاس درس می‌گذارد، وارد مدرسه می‌شود.
خانم پری زنگنه که خود بر اثر تصادف نابینا شده ولی مدارج ترقی را به رغم مشکلات و موانع طی کرده و به شهرت جهانی رسیده است، او در کتاب آن سوی تاریکی درباره‌ آقای نباتی چنین نوشته است:
لیسانس موسیقی و گردآورنده‌ی آثار موسیقی‌دانان بزرگ جهان و مقیم کشور آلمان. در سال 1344 در قم متولد و در پنج سالگی نابینا شد. دوران ابتدایی را در تنها کلاس ساده‌، بی‌پیرایه و بی‌ادعایی گذراند که توسط افرادِ دلسوزی ـ مثل آقای احمد پوستچی ـ که خود نیز نابینا بود بر پا شده بود. پانزده شاگرد در این کلاس درس می‌خواندند که با توجه به شرایط سنی متفاوتِ آنها، هر یک به طور جداگانه و در دقیقه‌های کوتاه، خط بریل می‌آموختند.
از دیگر شخصیت‌های نابینا که پس از تحصیل در ایران به زندگی فرهنگی و هنری روشنِ خود در سایر کشورهای جهان ادامه می‌دهند، می‌توان به آقایان و خانم‌ها: رحیم مختاری (آمریکا)، محمدعلی خاکی (آمریکا)، عارف ابراهیم‌پور (آلمان)، میراسماعیل حسینی صدقی آزاد (آلمان)، حسین آشوری (سوئد)، شعله غیابی (سوئد)، فریبا نوروش (انگلستان)، آزاده آبادی (آلمان)، اعظم نظیفی (آلمان) و هنگامه صابری (آمریکا) اشاره کرد.
و اما نسل کنونی با بهره‌گیری از امکانات و تجهیزات پیشرفته در جهت تحصیل و زندگی، چنان در متن اجتماع تنیده شده‌اند و همچون دیگر مردم به کار و فعالیت پرداخته‌اند، که دیگر نابینایی‌ها آنها را از جامعه جدا نکرده و نام و نشان ایشان در میان دیگر شهروندان و فعالان اجتماعی با هم آمیخته شده است.
این، نشانه پیشرفت در زمینه‌های فرهنگی و اجتماعی آنهاست که دیگر، نابینایان جدا از جامعه نامیده نمی‌شوند و همدوش و هم پای دیگران به کار و فعالیت می‌پردازند.
بی‌گمان شخصیت‌های نابینای دیگری هم هستند که در مسیر زندگی من قرار نگرفتند و یا با آنان آشنا نبوده‌ام. هدف من از نام بردن این یاران آشنا نگارش یادنامه‌ای از ایشان و ادای احترام به تمام پیشکسوتان رشد و پیشرفت جامعه‌ی نابینایان و به طور کلی جامعه‌ی انسانی بوده است.
امید است دیگر گرامیان افتخارآفرین که نامشان در این سطور آورده نشده است بر من ببخشند و آرزو می‌کنم که این ستارگان، همواره بر آسمان تاریک ندیدن‌ها درخشان و تابنده باشند. (آن سوی تاریکی، پری زنگنه، ص 344-345)

جناب آقای نباتی اکنون دفتر فرهنگ معلولین مشغول تألیف کتابی درباره احمد پوستچی و خدمات آقای مختاری است و درصدد هستیم مصاحبه‌ای یا مقاله‌ای از شما داشته‌ باشیم. اگر لطف کنید با این دفتر به شماره و آدرس‌های زیر تماس بفرمایید، ممنون می‌شویم.
تلفن: 32913452-025    info@handicapcenter.com