اين هنرمندان را هم ببينيد!، جشنواره‌ی تئاتر معلولان

اين هنرمندان را هم ببينيد!
جشنواره‌ی تئاتر معلولان سپری شد و جمعی از گروه‌های تئاتر معلولان، هر روزشان را در حوزه هنری سازمان تبليغات اسلامی به اجرا يا ديدن نمايش گذراندند.
کارگردان نمايش «گام‌های نشسته» که با گروهش از شهرستان لاهيجان به تهران آمد، می‌گويد: اولين‌بار است که با معلولين تئاتر کار می‌کنم، به هرحال تجربه‌ی متفاوتی است. معلولين روح پاکی دارند و نسبت به انسان‌های ديگر حساس‌تر هستند،‌دير ياد می‌گيرند و زود فراموش می‌کنند و به راحتی در جامعه،‌حق‌شان خورده می‌شود.
يکی از هنرمندان معلول که در نمايش «از گوشت و خون من» ايفای نقش می‌کند و همراه گروه نمايش‌شان و برای اولين‌بار بدون خانواده خود از شيراز به تهران آمده بود، هم مطرح کرد: من اينجا را دوست دارم. در هتل فردوسی به من خوش می‌گذرد و دوست دارم در تهران بمانم! هيات داوران اين جشنواره هم متفاوت هستند و با صبر و حوصله‌ی بسيار نمايش‌ها را می‌بينند و بعد از هر نمايش با هنرمندان معلول صحبت می‌کنند، از بازی‌هايشان قدردانی می‌کنند و با آنها عکس يادگاری می‌اندازند.
قطب‌الدين صادقی،‌رويا تيموريان و پريوش نظريه هيات داوران جشنواره تئاتر معلولين را تشکيل می‌دادند.
يکی ديگر از اعضای گروه نمايش «از گوشت و خون من» به ايسنا می‌گويد: جشنواره معلولين پتانسيل‌های بسياری دارد و فعاليت‌های خوبی در آن صورت می‌گيرد اما به عنوان يک جشنواره، نگاريه‌ی بيرونی از آن در رسانه‌ها نمی‌بينيم.
معلولين سهم بسيار کمی از زندگی دارند،‌بهتر است که حداقل برای يکبار در سال و در چنين جشنواره‌هايی بيشتر به آن‌ها توجه شود. همه‌ی گروه‌هايی که در اينجا حضور دارند، يکسال را با معلولينی که مبتلا به سندرم دان، اوتيسم،‌ فوبيا، شيزوفرنی و … دارند می‌گذرانند و با آنها کار می‌کنند تا بتوانند خودشان را يکبار نشان دهند، زحمت تک‌تک آنها ديده نمی‌شود، اگر اطلاع‌رسانی درستی در اين زمينه نشود.
سيدرضا علوی همچنين مطرح کرد: همه افراد سالمی که در اين گروه‌ها کار می‌کنند، متخصص هستند و در رشته‌های مربوط به اين کار، کارشناس يا دکترا دارند بنابراين انتظار داريم مديريت‌هايی که پشت جشنواره قرار می‌گيرند نيز کاملا تخصصی باشند، مديريت يک جشنواره بايد کاملا با فضای تئاتری و خبررسانی آن آشنا باشد.
وی ادامه می‌دهد: دوستان ما در جشنواره تئاتر معلولين که از بهزيستی و مراکز کمک‌رسانی معلولين همکاری می‌کنند و در مراوده و تعادل مناسبی با کارشناسان تئاتر نيستند اين روند باعث شده پل خوبی بين اداره تئاتر و سازمان بهزيستی برقرار نباشد. تئاتری‌ها کارشان را بلدند و هنگامی که دبيرخانه فراخوان می‌دهد، در هر صورتی با رسانه‌ها ارتباط برقرار می‌کنند، ‌هميشه جشنواره‌ها بهانه‌ای برای به هم رسيدن تئاتری‌هاست تا خودشان را نشان دهند.
اين عضو گروه تئاتر از «گوشت و خون من» تاکيد می‌کند: بسياری از معلولين برای اولين بار است که بدون خانواده‌هايشان سفر می‌کنند و اين تنها يک اتفاق فرهنگی نيست و بار روانشناسی، اجتماعی و حتی اقتصادی دارد. اگر امسال سازمان يونسکو به اين جشنواره کمک کرده است پس توقع داريم انديشه‌هايمان هم مانند اين سازمان بزرگ باشد. آخرين و اولين نياز اين دوستان ديده شدن است،‌قرار است همه ما به عنوان يک اهرم کمک کنيم تا اين قشر در اجتماع بيشتر ديده شوند. مديران بهزيستی و تئاتر، هر کدام کارشان را به خوبی انجام می‌دهند اما بايد ديد، اين دو توانسته‌اند ارتباط خوبی برای برگزاری جشنواره با هم برقرار کنند. قبل از برگزاری جشنواره چقدر با هم مشورت و برنامه‌ريزی داشته‌اند تا اين گروه‌ها را در کنار هم قرار بدهند و درباره پتانسيل روانی تيم‌ها فکر کنند.
او در انتهای سخنانش می‌گويد: نهال تئاتر معلولين پنج سال دارد، نگذاريم اين نهال خشک شود يا از بين برود.
کارگردان نمايش خيابانی «گام‌های نشسته» نيز اظهار می‌کند: متاسفانه يا متنی مرتبط با معلولين در کارها ديده نمی‌شود يا به جای استفاده از نقش معلول از افراد سالم در نمايش استفاده می‌شود و اين در حالی است که طبق قانون جشنواره بايد دو سوم بازيگران معلول باشند،‌زيرا جشنواره معلولين به اين معناست که حرف دل معلولين زده شود و وظيفه ما هم همين است.
معيری‌نيا می‌گويد: هدف ما اين نيست که معلول را بازيگر کنيم، هدف ما اين است که فرد معلول در اين نمايش‌ها از زندگی واقعی خودش بگويد.
منبع: خبرگزاری ايسنا، ۲۷ دی ۱۳۹۲؛ وب سایت شمعدانی