توبیخ عالمان دین توسط امام حسین(ع) به دلیل عدم اهتمام آنان به معلولین
توبیخ عالمان دین توسط امام حسین(ع)
به دلیل
عدم اهتمام آنان به معلولین
حسین بن علی(ع) سمبل عدالتخواهی و اسطوره مبارزه با ظلم در تاریخ انسانیت است. نه فقط مبارزه را نظریهپردازی کرده بلکه در عمل هم مجاهدی تمام عیار، خستگی ناپذیر و فداکننده تمام هستیاش بود.
نه فقط خاندانش بنیهاشم را تکریم مینمود بلکه همه محرومین و معلولین که امروزه به نام انسانهای درجه دو و طبقه سه شناخته میشوند در نظر حضرت بلند مرتبت و اهل فضیلت میباشند.
حضرت بدون هیچ تسامح عالمان و فقیهان را مورد نکوهش قرار میدهد زیرا علماء و فقهاء باید مدافع ناشنوایان، نابینایان و معلولین فاقد قدرت حرکت باشند امّا حال که عالمان عبید و اجیر دربار ظالم و حاکمان و والیان بیخرد و ستمگر شدهاند، حضرت به نقد و نکوهش شدید آنان پرداخته است.
به مناسبت اربعین حسینی فرازی از سخن امام حسین(ع) را تَقدیم مینماییم. تا جاییکه مطالعه شده هیچیک از رهبران جهان؛ رهبران مکاتبی که مدعی مساوات و عدالتاند، مدعیان سوسیالیسم و دمکراسی، چنین سخنان گهرباری ندارند.
شایسته است شیعیان به چنین رهبر و مقتدایی مباهات نموده و اندکی همت داشته و به ترویج و تبلیغ این آموزههای بسیار آموزنده بپردازند. راستی اگر چنین رهبری از آن دیگران بود و اگر چنین سخنانی از یکی از رهبران جهان صادر شده بود، همین موضع ما را داشتند؛ قطعاً جهان را پر از تبلیغ مینمودند. دفتر فرهنگ معلولین امید واثق دارد با طرح و درج این سخنان، تحرک جدید پدید آید و معلولین با تیمّن و تبرک و استشفاء به این سخنان، سرنوشت مطلوبتری در پناه قرآن و عترت برای خود رقم زنند.
الإمام الحسین(ع) – فی تقریعِ العلماءِ الّذینَ لا تَستَثیرُهُم آلامُ النّاسِ المضطُهدَین، فَیسکُتُونَ علی الظّلم و لا یَقُومُون لإقامةِ القسط، و لا یُفَکَّرُونَ بثورةٍ و تغییر، و لا یَلتَحِمُون مع صُفوفِ المحرومین و المحقورین بصورةٍ فعلیه : «… فأمّا حقَّ الضُّعَفاءِ فَضَیَّعتُم … وَ العُمیُ وَ البُکمُ والزََّمنی فی المدائنِ مُهمَلةُ لا تَرحَمُون … مَکَّنتُمُ الظَّلَمَةَ من منزلتِکم … فأسلَمتُمُ الضّعفاء فی أیدیهم … والنّاسُ لَهُم خَوَلُ، لا یَدفَعُون یَد لامسٍ …
ترجمه فارسی:
امام حسین(ع)- در سرکوبی علمایی که دردهای مردمِ زیر فشار آنان را بر نمیانگیزد، و در مقابل ستم ستمگران خاموش مینشینند، و برای برپاداری قسط قیام نمیکنند، و به شورشهای دگرگونساز نمیاندیشند، و در عمل، به صفهای محرومان و تحقیرشدگان، (برای نجات آنان) نمیپیوندند: … حقّ ضعیفان را شما ضایع کردید … کوران و گنگان و زمینگیران را در شهرها به حال خود واگذاشتهاند و شما به آنان رحم نمیکنید! … شما به ستمگران (با نزدیک شدن به آنان، یا سکوت در برابر ایشان) اجازه دادید تا از موقعیت شما در جامعه سوء استفاده کنند. شما ناتوانان را تسلیم آنان کردید … تا جایی که مردم را برده خویش ساختند، و قدرت هرگونه دفاعی را از آنان سلب کردند …
سند: تُحفُ العقول، ص171-173، چاپ غفّاری، ص272-275؛ ترجمه مرحوم احمد آرام، الحیاة، محمد رضا حکیمی، محمد حکیمی و علی حکیمی، ج5، ص255.
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.