شعر قمریاى معلول

رزیتا نعمتی

واسه لحظه پریدن زمینا هوا ندارن
چرا ضامناى آهو نظرى به ما ندارن
آقا گندم نگاتونو بپاشین توى ایوون
آخه خیلى وقته چشما خبر از شما ندارن
اومدیم تو قصه‏هاتون دیگه آسمونى باشیم
دلامون یه حالى داره که فرشته‏ها ندارن
یه نفر نشونى داده تو رو واسه رسیدن
ته خط رسیده‏هامون آقا آشنا ندارن
تو بیا کنار اون‏ها اگه قمریاى معلول
روى صندلى غربت دل و دست و پا ندارن
اینا بخشى از زمینن که شروع آسمونه
نگین انتهاى خطن؛ اینا انتها ندارن
حالا که براى خوندن همه کفترا غریبن
غزلى به غیر هوهوى رضا رضا ندارن
مث واژه رسیدن واسه ماجراى سیبى
نظرى به حال ما کن نرسیده‏ها ندارن