اولین همایش زنان ناشنوا در زاهدان

اولین همایش زنان ناشنوا
14 تا 16 شهریور 1392- زاهدان

مقدمه
کانون ناشنوایان استان سیستان و بلوچستان که مبتکر و میزبان اولین گردهم‌آیی کشوری ناشنوایان در خرداد 1377در زاهدان بوده بار دیگر با ابتکار و پیشنهاد خود میزبانی اولین همایش زنان ناشنوا را به عهده گرفت.
در تدارک این همایش برای تدوین اهداف و تنظیم برنامه و تهیۀ پیش‎نویس قطعنامه از من کمک خواسته شد و به شرح نامه پیوست، دعوت شدم که در این همایش حاضر شوم.
من طرح پیش‎نویس هدف‎ها و فراخوان و برنامۀ اجرایی و قطعنامۀ همایش را تهیه کردم و برای کانون سیستان و بلوچستان ارسال داشتم ولی به سبب گرفتاری خانوادگی نتوانستم در همایش حاضر شوم که از این جهت در اینجا از هیئت مدیرۀ محترم کانون ناشنوایان استان سیستان و بلوچستان عذر می‏خواهم. نمی‏دانم طرح پیشنهادی من تا چه حد مورد قبول و عمل قرار گرفته و به طور کلی از جریان همایش و دستاوردهای آن خبر ندارم و تنها اطلاعی که از جریان جلسۀ اختتامیۀ همایش دارم به شرح زیر اسف‎انگیز است.

رویداد بی‎سابقه در جلسۀ اختتامیۀ همایش
به قرار اطلاع، طرح قطعنامۀ پیشنهادی من در جلسۀ عمومی به حاضران تفهیم شده و به امضاء موافقان رسیده، اما از تسلیم آن به مسئول کانون میزبان و انتشار آن جلوگیری شده و قطعنامۀ امضا شده به تهران برده شده است تا در آنجا مورد بررسی قرار گیرد (طرح پیشنهادی من در پیوست این مطلب آمده است).
چون با این اقدام نادرست و بی‏سابقه احتمال می‏رود ابتکار و تلاش قابل تحسین کانون ناشنوایان سیستان و بلوچستان در برگزاری این همایش بی‎ثمر بماند و هدر رود، برای جلوگیری از چنین پی‌آمدی و نیز برای جلوگیری از تکرار این قبیل جریانات منفی و اسفناک (که علت آن در درجۀ اول ناآگاهی و ندانم‎کاری است) نقل اطلاعات زیر را لازم و مفید می‎داند:

موقعیت کانون ایران نسبت به سایر کانون‎ها و سازمانهای غیردولتی ناشنوایان
کانون ناشنوایان ایران با لحاظ کشوری بودن حوزۀ فعالیت، قدمت و سابقۀ تاریخی آن در فدراسیون جهانی ناشنوایان و دسترسی نسبی به مسئولان درجۀ اول کشور در تهران نسبت به سایر کانون‎ها و سازمان‏های غیردولتی ناشنوایان کانون و سازمانی برتر است ولی این یک برتری معنوی است که موجب شده صرفنظر از مقررات اساسنامه 1339 و 1382 کانون ناشنوایان ایران در گذشته تاکنون کم و بیش نقش راهنما و ناظر و پشتیبان کانون‎های دیگر را ایفا کرده است و مسلماً حفظ این امتیاز و موقعیت برتر ایجاب می‎کند که اولاً– کانون ایران از لحاظ نظم و ترتیب امور داخلی خود یک کانون نمونه باشد و ثانیاً – در تلاش برای استیفاء و توسعۀ حقوق اشخاص نانشوا پیش‎قراول جامعۀ ناشنوا و کانون‎ها و سازمان‎های غیردولتی ناشنواها باشد و ثالثاً در ایفای نقش راهنما و پشتیبان این کانون‎ها منطقی و درست عمل کند.

انحراف از اصول
بنا به مراتب فوق و توضیحات زیر دربارۀ قطعنامه، جلوگیری از انتشار قطعنامۀ مصوب همایش زاهدان به منظور بررسی یا سانسور آن در تهران یک انحراف از اصول بوده که منافی با حیثیت کانون ناشنوایان استان سیستان و بلوچستان و نشانی از ندانم‎کاری و موجبی برای تضعیف موقعیت معنوی برتر کانون ایران است.

قطعنامۀ یک گردهم‎آیی یا همایش و اثر و ارزش آن
1- سندی عنوان قطعنامه یک گردهم‎آیی یا همایش را دارد که به تصویب اکثریت شرکت‎کنندگان در همایش یا گردهم‎آیی برسد.
2- بر طبق طرح پیشنهادی من در همایش زنان ناشنوا فقط دختران و زنان شرکت‎کننده در همایش حق اظهار نظر و رأی دربارۀ قطعنامه را داشته‎اند و مردان می‏توانسته‎اند فقط به عنوان ناظر در همایش حضور یابند و حق اظهار نظر و دخالت در تصمیم‏گیری همایش را نداشته‎اند.
3- اصولاً ارزش قطعنامه یک همایش یا گردهم‏آیی در حد یک اظهار نظر و توصیه است و مخالفان باحق رأی در گردهم‎آیی می‏توانند از امضای آن خودداری کنند و یا با قید مخالف قطعنامه را امضا کنند.
4- اشخاص اعم از حقیقی یا حقوقی از جمله کانون ناشنوایان ایران می‏توانند با قطعنامه‎ای موافق یا مخالف باشند ولی به دلیل مخالفت با یک قطعنامه حق دخل و تصرف در آن را ندارند و اگر در قطعنامه مصوب یک گردهم‏آیی یا همایش دخل و تصرفی شود، این دیگر قطعنامۀ آن همایش یا گردهم‎آیی محسوب نمی‎شود.

بی اطلاعی و نفی بدیهیات
باوجود اینکه در اول اساسنامه سال 1339 کانون کرولال‎های ایران تصریح شده که «به منظور برقراری ارتباط و تشریک مساعی اجتماعی و احقاق حق و حمایت منافع فردی کانون کرولالهای ایران نشکیل می‏گردد» و با وجود اینکه با توجه به مادۀ 9 اساسنامۀ باطل شده 1332 کانون «حمایت از اشخاص ناشنوا از طریق هرگونه اقدام در حدود قوانین موضوعۀ کشور و در موارد لزوم پیشنهاد وضع قوانین جدید و تلاش مستمر برای بهبود وضع و پیشرفت کیفیت زندگی آنان» هدف اصلی کانون ناشنوایان ایران تعیین شده بود؛

و با وجود اینکه انسانیت و اخلاق حسنه حکم می‏کند که اگر کانون از تعدی و رفتار نامناسبی نسبت به ناشنوایی در هرجا و به وسیلۀ هرکس (از جمله در خانه و به وسیلۀ اولیاء یا سایر افراد خانواده) مطلع شود، به هر ترتیب قانونی و ممکن از ناشنوای مورد تعدی و بدرفتاری حمایت کند، در همایش زاهدان از طرف یکی دونفر به بند 4 قطعنامه ایراد شده با این استدلال که کانون‏ها با طرز رفتار اشخاص ناشنوا در خانه‏ها کاری ندارند! که این امر حاکی از بی‏اطلاعی از یک انگیزه و هدف اصلی تشکیل کانون‏هاست ولو اساسنامۀ آنها در این باره سکوت کرده باشد، زیرا به حکم انسانیت و اخلاق حسنه نه فقط کانون‎ها بلکه هر انسانی تکلیف دارد در قبال تعدی و رفتار نامناسب به اشخاص ناشنوا (از جمله دختران و زنان ناشنوا) ساکت و بی‏تفاوت نماند.
البته انتظار از کانون‏ها در مورد این تکلیف مثل هر تکلیف دیگر در حدود توان و امکانات کانون‎ها بوده و خواهد بود. هرچند بعید به نظر می‏رسد اما شاید هم ایرادگیرندگان با مشاهدۀ خصومت و نفاق در کانون‎ها دچار این اشتباه و سوء تفاهم شده باشند که کانون‏ها محل خصومت و دعوا و مرافعه است، نه جای ایجاد دوستی و همدلی و همدردی و پشتیبانی از یکدیگر؟!
در هر حال بند یکم قطعنامه همایش زنان در زاهدان که مورد ایراد بیجا قرار گرفته ذیلاً نقل می‎شود:
«کانون‎ها باید برای حمایت از دختران و زنان ناشنوا در قبال رفتارهای نامناسب و تعدی نسبت به آنها در خانه یا خارج از خانه مراقبت و اقدام نمایند»
پیش‎نویس قطعنامه در زیر آمده است.

منبع: خسرو گیتی، سایت جوانان ناشنوای پیشتاز ایران، 29 شهریور 1392