اولین همایش زنان ناشنوا در زاهدان
اولین همایش زنان ناشنوا
14 تا 16 شهریور 1392- زاهدان
مقدمه
کانون ناشنوایان استان سیستان و بلوچستان که مبتکر و میزبان اولین گردهم‌آیی کشوری ناشنوایان در خرداد 1377در زاهدان بوده بار دیگر با ابتکار و پیشنهاد خود میزبانی اولین همایش زنان ناشنوا را به عهده گرفت.
در تدارک این همایش برای تدوین اهداف و تنظیم برنامه و تهیۀ پیشنویس قطعنامه از من کمک خواسته شد و به شرح نامه پیوست، دعوت شدم که در این همایش حاضر شوم.
من طرح پیشنویس هدفها و فراخوان و برنامۀ اجرایی و قطعنامۀ همایش را تهیه کردم و برای کانون سیستان و بلوچستان ارسال داشتم ولی به سبب گرفتاری خانوادگی نتوانستم در همایش حاضر شوم که از این جهت در اینجا از هیئت مدیرۀ محترم کانون ناشنوایان استان سیستان و بلوچستان عذر میخواهم. نمیدانم طرح پیشنهادی من تا چه حد مورد قبول و عمل قرار گرفته و به طور کلی از جریان همایش و دستاوردهای آن خبر ندارم و تنها اطلاعی که از جریان جلسۀ اختتامیۀ همایش دارم به شرح زیر اسفانگیز است.
رویداد بیسابقه در جلسۀ اختتامیۀ همایش
به قرار اطلاع، طرح قطعنامۀ پیشنهادی من در جلسۀ عمومی به حاضران تفهیم شده و به امضاء موافقان رسیده، اما از تسلیم آن به مسئول کانون میزبان و انتشار آن جلوگیری شده و قطعنامۀ امضا شده به تهران برده شده است تا در آنجا مورد بررسی قرار گیرد (طرح پیشنهادی من در پیوست این مطلب آمده است).
چون با این اقدام نادرست و بیسابقه احتمال میرود ابتکار و تلاش قابل تحسین کانون ناشنوایان سیستان و بلوچستان در برگزاری این همایش بیثمر بماند و هدر رود، برای جلوگیری از چنین پی‌آمدی و نیز برای جلوگیری از تکرار این قبیل جریانات منفی و اسفناک (که علت آن در درجۀ اول ناآگاهی و ندانمکاری است) نقل اطلاعات زیر را لازم و مفید میداند:
موقعیت کانون ایران نسبت به سایر کانونها و سازمانهای غیردولتی ناشنوایان
کانون ناشنوایان ایران با لحاظ کشوری بودن حوزۀ فعالیت، قدمت و سابقۀ تاریخی آن در فدراسیون جهانی ناشنوایان و دسترسی نسبی به مسئولان درجۀ اول کشور در تهران نسبت به سایر کانونها و سازمانهای غیردولتی ناشنوایان کانون و سازمانی برتر است ولی این یک برتری معنوی است که موجب شده صرفنظر از مقررات اساسنامه 1339 و 1382 کانون ناشنوایان ایران در گذشته تاکنون کم و بیش نقش راهنما و ناظر و پشتیبان کانونهای دیگر را ایفا کرده است و مسلماً حفظ این امتیاز و موقعیت برتر ایجاب میکند که اولاً– کانون ایران از لحاظ نظم و ترتیب امور داخلی خود یک کانون نمونه باشد و ثانیاً – در تلاش برای استیفاء و توسعۀ حقوق اشخاص نانشوا پیشقراول جامعۀ ناشنوا و کانونها و سازمانهای غیردولتی ناشنواها باشد و ثالثاً در ایفای نقش راهنما و پشتیبان این کانونها منطقی و درست عمل کند.
انحراف از اصول
بنا به مراتب فوق و توضیحات زیر دربارۀ قطعنامه، جلوگیری از انتشار قطعنامۀ مصوب همایش زاهدان به منظور بررسی یا سانسور آن در تهران یک انحراف از اصول بوده که منافی با حیثیت کانون ناشنوایان استان سیستان و بلوچستان و نشانی از ندانمکاری و موجبی برای تضعیف موقعیت معنوی برتر کانون ایران است.
قطعنامۀ یک گردهم‌آیی یا همایش و اثر و ارزش آن
1- سندی عنوان قطعنامه یک گردهم‌آیی یا همایش را دارد که به تصویب اکثریت شرکتکنندگان در همایش یا گردهم‌آیی برسد.
2- بر طبق طرح پیشنهادی من در همایش زنان ناشنوا فقط دختران و زنان شرکتکننده در همایش حق اظهار نظر و رأی دربارۀ قطعنامه را داشتهاند و مردان میتوانستهاند فقط به عنوان ناظر در همایش حضور یابند و حق اظهار نظر و دخالت در تصمیمگیری همایش را نداشتهاند.
3- اصولاً ارزش قطعنامه یک همایش یا گردهم‌آیی در حد یک اظهار نظر و توصیه است و مخالفان باحق رأی در گردهم‌آیی میتوانند از امضای آن خودداری کنند و یا با قید مخالف قطعنامه را امضا کنند.
4- اشخاص اعم از حقیقی یا حقوقی از جمله کانون ناشنوایان ایران میتوانند با قطعنامهای موافق یا مخالف باشند ولی به دلیل مخالفت با یک قطعنامه حق دخل و تصرف در آن را ندارند و اگر در قطعنامه مصوب یک گردهم‌آیی یا همایش دخل و تصرفی شود، این دیگر قطعنامۀ آن همایش یا گردهم‌آیی محسوب نمیشود.
بی اطلاعی و نفی بدیهیات
باوجود اینکه در اول اساسنامه سال 1339 کانون کرولالهای ایران تصریح شده که «به منظور برقراری ارتباط و تشریک مساعی اجتماعی و احقاق حق و حمایت منافع فردی کانون کرولالهای ایران نشکیل میگردد» و با وجود اینکه با توجه به مادۀ 9 اساسنامۀ باطل شده 1332 کانون «حمایت از اشخاص ناشنوا از طریق هرگونه اقدام در حدود قوانین موضوعۀ کشور و در موارد لزوم پیشنهاد وضع قوانین جدید و تلاش مستمر برای بهبود وضع و پیشرفت کیفیت زندگی آنان» هدف اصلی کانون ناشنوایان ایران تعیین شده بود؛
و با وجود اینکه انسانیت و اخلاق حسنه حکم میکند که اگر کانون از تعدی و رفتار نامناسبی نسبت به ناشنوایی در هرجا و به وسیلۀ هرکس (از جمله در خانه و به وسیلۀ اولیاء یا سایر افراد خانواده) مطلع شود، به هر ترتیب قانونی و ممکن از ناشنوای مورد تعدی و بدرفتاری حمایت کند، در همایش زاهدان از طرف یکی دونفر به بند 4 قطعنامه ایراد شده با این استدلال که کانونها با طرز رفتار اشخاص ناشنوا در خانهها کاری ندارند! که این امر حاکی از بیاطلاعی از یک انگیزه و هدف اصلی تشکیل کانونهاست ولو اساسنامۀ آنها در این باره سکوت کرده باشد، زیرا به حکم انسانیت و اخلاق حسنه نه فقط کانونها بلکه هر انسانی تکلیف دارد در قبال تعدی و رفتار نامناسب به اشخاص ناشنوا (از جمله دختران و زنان ناشنوا) ساکت و بیتفاوت نماند.
البته انتظار از کانونها در مورد این تکلیف مثل هر تکلیف دیگر در حدود توان و امکانات کانونها بوده و خواهد بود. هرچند بعید به نظر میرسد اما شاید هم ایرادگیرندگان با مشاهدۀ خصومت و نفاق در کانونها دچار این اشتباه و سوء تفاهم شده باشند که کانونها محل خصومت و دعوا و مرافعه است، نه جای ایجاد دوستی و همدلی و همدردی و پشتیبانی از یکدیگر؟!
در هر حال بند یکم قطعنامه همایش زنان در زاهدان که مورد ایراد بیجا قرار گرفته ذیلاً نقل میشود:
«کانونها باید برای حمایت از دختران و زنان ناشنوا در قبال رفتارهای نامناسب و تعدی نسبت به آنها در خانه یا خارج از خانه مراقبت و اقدام نمایند»
پیشنویس قطعنامه در زیر آمده است.
منبع: خسرو گیتی، سایت جوانان ناشنوای پیشتاز ایران، 29 شهریور 1392
دیدگاهتان را بنویسید
می خواهید در گفت و گو شرکت کنید؟خیالتان راحت باشد :)