نیازهای ‌ ‌‌‌ویـژه‌ کودکان مبتلا به اختلال‌ مضاعف شنوایی و بینایی در کشور هندوستان

نیازهای ‌ ‌‌‌ویـژه‌ کودکان مبتلا به اختلال‌ مضاعف شنوایی و بینایی در کشور هندوستان

مترجم: حمیده مقدسی

یکی از آموزشهای‌ موردنیاز برای‌ کودکان‌ استثنایی،توجه به‌ افراد مـبتلا بـه اخـتلال مضاعف‌ ناشنوایی و نابینایی‌ در کشور هندوستان است.دگرگونیها و تغییرات اقتصادی و اجتماعی‌ و تمایل‌ به تخصص‌گرایی در این‌ زمینه،باعث ایجاد تغییر در نگرشهای افـراد نسبت به افراد مبتلا به اختلال‌ مضاعف‌ (ناشنوایی و نابینایی)شده است. در‌ طول‌ سی سال گذشته تـوجه به‌ این افراد افزایش یـافته و ظـهور شیوه‌ها و روش‌های جدید آموزش و فن‌آوری‌های موجود در این زمینه بی‌تأثیر نبوده است. در حال حاضر برای این افراد (در سن ۱۸ سالگی)ضمن برنامه- ریزی آموزشی‌ و تعلیم و تربیت‌ ویژه،با استفاده از مداخله‌های‌ اولیه به ترمیم و جبران نقایص‌ ارتباطات کلامی آنان پرداخته‌ می‌شود و همواره سـعی بر این‌ است که به این مسأله در یک‌ موقعیت زمانی زودرس توجه‌ بیشتری مبذول شود.
بطور کلی‌ در هندوستان‌ آمار دقیقی از افراد دچار اختلال‌ شنوایی،بینایی وجود ندارد ولی می‌توان تخمین زد که‌ در حدود ۵/۲ درصد افراد این‌ کشور از این اختلال رنج می‌برند. در تمام ایـن سـالها تنها یک‌ انستیتو در شهر”مومبای‌”برای‌ کمک‌ به‌ این کودکان‌ و نوجوانان وجود داشت تا به‌ آنان کمک‌ها و خدمات لازم را ارایه کند و علیرغم ارایه‌ برنامه‌های جدید،باز هم ما از کمبود خدمات در این مورد آگاهی داریم.
اخیرا تعدادی از انستیتوهای جدید،خدماتی را‌ به‌ کودکان‌ ارایه کـرده‌اند.اما همچنان در ایـن کشور با کمبود افراد متخصص در این زمینه‌ مواجه می‌باشیم.به‌طور کلی در این انستیتوها،آموزش اعتماد به‌ نفس به کودکان و نوجوانان و آموزشهای ویژه و تخصصی به‌ آموزگاران ارایه می‌شود تا‌ با توجه‌ به‌ نیازهای تربیتی‌ و آموزشی این افـراد(مبتلا‌ بـه‌ اختلال‌ شنوایی‌ و بینایی) راهکارهای عملی را بیاموزند و به موقع در شرایط زمانی‌ خاصی که کودک مبتلا به‌ ناشنوایی و نابینایی نیاز به کمک‌ دارد ارایه طریق‌ نمایند.بنابراین‌ در‌ این‌ کشور،آموزش همگانی‌ و تخصصی برای مربیان امر.
حیاتی مـحسوب مـی‌شود و ضرورت آموزش معلمان در دوره‌های آمـوزش ضـمن خـدمت‌ کاملا احساس می‌گردد.در این‌ دوره‌ها،راهکارهای مربوط به‌ آسیب بینایی و شنوایی به‌ معلمان‌ ارایه‌ می‌شود‌ و این مسأله،علاوه‌ بر رشد فرایندهای اقتصادی‌ در کشور،باعث می‌شود که افراد ذینفع‌ که مـبتلا بـه آسـیب‌ مضاعف شنوایی و بینایی هستند و اجازهء ورود به مدارس عادی را نـدارند،بتوانند بـه این مراکز وارد شده‌ و از‌ تسهیلات و امکانات‌ آنجا در جهت رشد فرایندهای‌ اجتماعی خود نیز بهره ببرند.
-در هندوستان،مشاورهء توانبخشی‌ و ارایه دوره‌های‌ آموزش برای معلمانی که با ایـن‌ کودکان کـار مـی‌کنند،از اهمیت‌ ویژه‌ای برخوردار است‌ و همگان تلاش دارند‌ تا‌ با‌ ارایه‌ دوره‌های آمـوزشی تخصصی‌ کوتاه مدت برای آموزگاران، بهترین موقعیت‌های آموزشی را جهت ارایه خدمات به‌ کودکان‌ فراهم‌ نمایند.
مرکز( Rci )از جمله مراکزی‌ است که آموزش به معلمان ایـن‌ کودکان را تـرویج می‌دهد.
-یکی دیـگر از‌ مراکزی‌ که‌ کودکان‌ مبتلا به اختلال شنوایی‌ و بینایی را مورد حمایت قرار می‌دهد،مرکز”احساس و ادراکـ‌” است کـه از سال‌ ۱۹۹۷‌ کار خود را در جهت ارتقاء برنامه‌های‌ متخصصان شروع کرد و سپس‌ برنامه‌های خانگی را نیز‌ به‌ والدین‌ ارایه‌ نمود که هـم‌اکنون‌ نیز پانـزده بـرنامه از این مرکز در نه ایالت هندوستان در حال انجام‌ می‌باشد.این‌ مرکز‌ همچنین با سازمانهای وابسته بـه انـستیتو هلن کـلر و انجمن‌هایی که در زیر آمده است همکاری‌ نزدیک‌ دارد.
*انجمن افراد‌ مبتلا به ناشنوایی‌ و نابینایی (مومبای)
*انجمن نابینایان (احمدآباد)
*انجمن ملی نابینایان( NAB ) (دهلی)
*(بنگلور)
*(ناسیک)
*(تریواندروم)
*انجمن بهزیستی‌ کم‌توانان‌ ذهنی(فریدآباد) هاریانا
*مدرسه کـلارک برای‌ ناشنوایان

منابع:

۱-Deaf Blind children (need special in india(2002)
۲-File://A:\social Adaptibility and social ( SKilltraining.Htm(2002 )
۳-SETU for Early intervention. file://A:\services Htm(2002 )

منبع: مجله تعلیم و تربیت استثنائی، آذر ۱۳۸۱، شماره ۱۳، ص ۱۲-۱۳