نشست گفتگوی ما با موضوع پیشرفت و ترقی معلولان

جلسه دوم گفتگوی ما
پیشرفت و ترقی معلولان

از سری نشست های “گفتگوی ما” که به صورت ماهیانه در دفتر فرهنگ معلولین برگزار می گردد، موضوع پیشرفت و ترقی معلولان در 4 دی ماه 1395 ساعت 15 تا 17 برگزار شد.
کارشناسان دعوت شده به نشست دکتر حیدر دوست کافی، دکتر قدرت‌اله شفیعی، دکتر منصور رضوانی، فاطمه کاظمی و ناصر وکیلی بودند. همچنین سایر شرکت کنندگان کبری صفایی صابر، منصوره ضیایی‌فر، حسن توکلی، معصومه رانی زنجانی، لیلا الهی، رضا شفیعی سورک، باقر جباری، اعظم قاسمی، نفیسه تقی‌زاده، مریم توکلی، حاتم صدفی کریم و شیدا صلواتی بودند.

محمد نوری، مدیر عامل دفتر فرهنگ معلولین: “این دومین جلسه گفتگوی ما می‌باشد. ضرورت‌ها همه را به این نتیجه رساند که مشکلات حل نخواهد شد مگر با گفتگو. البته در شرایط حاضر بین معلولین و مدیران بهزیستی و مردم ارتباط خوبی وجود ندارد یعنی آنکه نشست‌ها برگزار شود و گفتگوها شکل گیرد دیده نمی‌شود اگر هم گفتگویی باشد در شرایط رسمی واداری می‌باشد. طبق نظریه‌های مورخین تمام پیشرفت‌های بشری در سایه گفتگوها شکل گرفته است بدون گفتگو هیچ چیزی محقق نخواهد شد در جامعه معلولین هم باید چنین شرایطی به وجود آید تا بین مسئولین و معلولین و مردم ارتباط شکل پذیرد و باعث هم فکری و انسجام گردد تا کارها انجام پذیرد این جلسات در سال گذشته نه بار برگزار شد و در سال 1393 شش جلسه بوده است که در خدمت دوستان بوده‌ایم که تمامی جلسات چاپ شده است. این جلسات که با مدیریت جدید جناب آقای باقری در نیمه دوم سال 95و نیمه اول سال 96به تعداد 12جلسه ادامه خواهد یافت و در پایان به صورت یک کتاب چاپ خواهد شد که تمامی موضوعات با بررسی و کارشناسی آقای باقری و مشورت گرفتن از دوستان تعیین شده است و در اختیار شما قرار خواهد گرفت تا نظرات خود را اعلام نمایید برای مثال موضوعات مهمی چون اشتغال مورد بررسی قرار خواهد گرفت که در پایان به یک راه حل رسیده وان را در کتاب آورده و به مسئولین هم ارائه خواهیم داد. موضوع این جلسه پیشرفت و ترقی معلولین در جامعه می‌باشد”.

مسعود باقری، نابینا و مدیر جلسه: “با امید به آنکه این سلسله جلسات با نظرات سازنده شما دوستان به نتیجه رسیده و مورد استفاده قرار گیرد و با امید به آنکه باهم فکری و تلاش خود بچه‌های معلول مشکلات از سر راه برداشته شوند در این جلسه که خدمت شما دوستان هستیم در مورد ضرورت بررسی رشد و پیشرفت معلولین و موانع بر سر راه آنها در جامعه صحبت خواهیم کرد همان‌طور که میدانید انسان ذاتاً اجتماعی می‌باشد و ما معلولین هم به واسطه آنکه انسان هستیم دوست داریم در جامعه زندگی کنیم و با دیگران ارتباط داشته باشیم و باید بگویم که بچه‌های ما بسیار توانمند هستند اما متأسفانه توانایی آنها نادیده گرفته شده است که گاهی خود بچه‌ها مقصر بوده و گاهی هم مورد کم لطفی جامعه قرار گرفته‌اند در ابتدای کار می‌خواهیم موانع بر سر راه پیشرفت معلولین را مورد واکاوی قرار دهیم متأسفانه در کشور ما که یک کشور جهان سوم هست در زیر ساخت‌ها شرایط برای معلولین مهیا نیست هنوز هم در مباحث فرهنگی اقتصادی و اجتماعی کمبودهای زیادی احساس می‌شود.
فاطمه کاظمی: کارشناس ارشد علوم ارتباطات. به نظر این جانب موانع موجود را همگی می‌شناسیم به نظر من باید ابتدا موانع که در استان وجود دارد شناسایی شده و در اولویت قرار گیرد تا راه‌حلی برای آنها پیدا شود نبود یک تشکل منسجم و قوی برای معلولین در استان یکی از مشکلات می‌باشد مشکل دوم نبود انسجام و اتحاد میان معلولین است که باعث شده تا از این ناحیه ضربات سختی را بخوریم ما می‌توانیم حتی از شبکه‌های اجتماعی برای برقراری ارتباط و ایجاد انسجام میان دوستان استفاده کنیم”.

مریم توکلی، معلولیت جسمی حرکتی و دارنده مؤسسه خیریه و آموزشگاه ویژه معلولین: “با سلام اولین مشکل از دید من نداشتن اعتماد به نفس کامل در خانواده و جامعه می‌باشد که باعث ضعف در ارتباط آنها با دیگران می‌شود. دومین مشکل نبود حمایت از سمت خانواده و نادیده گرفتن توانایی‌های بجه‌ها. که در اینجا لازم به ذکراست معلولین باید خود را باور داشته و توانایی‌های خود را بشناسند تا بتوانند موفق بشوند مشکل سوم نداشتن سرمایه کافی برای ایجاد اشتغال می‌باشد از دید من نبود حمایت کافی ازسوی دولت و مردم باعث ایجاد این مشکل اقتصادی می‌شود درحالی که تمام معلولین علاقه‌مند هستند تا به یک خودکفایی نسبی در زمینه اقتصادی برسند. ایجاد بازارچه‌ها برای معلولین و تبلیغات در رسانه‌های گروهی بسیار مفید می‌باشد مسئله چهارم نداشتن شناخت کافی از تواناییهای خودمان که باعث می‌شود نتوانیم نیروی خودمان را در یک مسیر خوب هدایت کنیم تا به یک نتیجه خوب برسیم”.

اعظم قاسمی، معلولیت جسمی حرکتی و کارشناس روانشناسی و کارمند دفتر فرهنگ معلولین: “از دید من نداشتن پشتکار و اراده یکی از موانع پیشرفت معلولین می‌باشد. به نظر من ناتوانی جسمی نمی‌تواند سد راه معلولین شود به شرط آنکه اراده و پشتکار قوی داشته باشند. اراده و پشتکار در رسیدن به اهداف حرف اول را می زند. با اراده و پشتکار می توانند از همه موانع و محدودیت ها عبور و به اهداف خود برسند. اراده ودیعه الهی است که خداوند به انسان عطا فرموده که به وسیله آن از سایر موجودات متمایز شده است. درست است کسانی که توانایی‌ها و امکانات بیشتری دارند سریع‌تر پیشرفت می‌کنند ولی کسانی هم که محدودیت دارند امکان پیشرفت را دارند اما با سرعت کندتر. همچنین مسئولان با ایجاد بستر کارآفرینی می توانند زمینه پیشرفت معلولین را فراهم کنند و نکته دیگر اینکه با مطالعه پیشرفت های معلولین در کشورهای دیگر می شود زمینه های پیشرفت معلولان را فراهم ساخت”.

لیلا الهی، معلولیت جسمی حرکتی و قهرمان قهرمانان رشته شنا و کارشناس علوم تربیتی: “به نظر من باید در جامعه در سطح فرهنگی تغییرات زیادی صورت پذیرد تا ابتدا دید مسئولین و دوماً دید عامه مردم نسبت به معلولین تغییر کند متأسفانه در سطح جامعه بااینکه توانایی‌های معلولین را می‌بینند و به آن باور دارند اما در آخر کار ضعف جسمانی معلولین را برجسته‌تر می‌کنند به نظر من رسانه‌های گروهی مانند تلویزیون تأثیرات زیادی دارد مانع بعدی خود افراد معلول هستند که از شناخت شرایط خودشان و ضعف‌های جسمی‌شان ابا دارند ابتدا باید نقاط ضعفمان را بشناسیم و درمرحله بعد به توانایی‌هایمان پی ببریم تا بتوانیم پیشرفت کنیم”.

نفیسه تقی زاده، معلولیت جسمی حرکتی و مدرس دانشگاه و مدیر آموزشگاه چرتکه: “یکی از مباحثی که بسیار مهم است جداسازی معلولین از عامه جامعه می‌باشد با گذاشتن عنوان معلول و ایجاد سازمانی که متولی هزار مسئله به اضافه معلولین می‌باشد که این سازمان نه تنها خدمات مناسبی ارائه نمی‌کند خود نیز مشکلاتی هم بر سر راه معلولین ایجاد می‌کند کمبود تشکل‌های معلولین در سطح جامعه و کم کار بودن آنها در کارهای فرهنگی یکی از مشکلات بزرگ ما می‌باشد فلسفه وجود بهزیستی انجام حمایت‌های اساسی و زیربنایی از معلولین است اما متأسفانه به برگزاری همایش‌ها و انجام کارهای سطحی و مقطعی بسنده می‌کنند باز هم من تأکید دارم که ما معلولین نخبه یک تشکل قوی و سازمان یافته احتیاج داریم تا بتوانیم حق خود را مطالبه کنیم و نکته دیگر از دید من پایین بودن سطح فن بیان در معلولین است که باعث می‌شود نتوانیم با جامعه ارتباط خوبی برقرار کنیم که همین مشکل باعث می‌شود نتوانیم توانایی‌های خود را به جامعه بشناسانیم و حقوق خود را به عنوان یک شهروند از جامعه طلب کنیم”.

رضا شفیعی، معلولیت جسمی حرکتی و کارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزشی: “از دید من مشکل اصلی فقر فرهنگی می‌باشد که دوستان دیگر هم به آن اشاره داشته‌اند برای مثال در سطح جامعه می‌بینیم که برخوردهای مناسبی با معلولین نمی‌شود من خودم چون فرد سالمی بودم و بر اثر تصادف معلول شدم. خاطرم هست که پیش از تصادفم ذهنیت روشنی از معلولین نداشتم و جامعه هم نیز این ذهنیت را برای من ایجاد نکرده بود تا به یک شناخت درست دست پیدا کنم. اما بعد از تصادف چون شرایط را لمس کردم واقعاً دیدم که ضعف فرهنگی چقدر در زمینه‌های مختلف مثل اشتغال و ازدواج مشکل ساز است”.

کبری صفایی صابر، نابینا و کارشناسی ارشد ادبیات فارسی: “همانطور که دوستان پیش از این گفتند شناخت توانایی‌های خودمان و بحث فرهنگی در سطح کلان نکات مهمی است که باید به آنها توجه شود و نکته‌ای که به نظر من می‌رسد کمبود منابع صوتی برای تحصیل نابینایان در سطح دانشگاه است”.

معصومه رانی زنجانی، معلولیت جسمی حرکتی و کارشناسی ارشد الهیات و تفسیر قرآن: “در وجود تمامی انسان‌ها سه نوع گرایش وجود دارد: بینشی، توانشی و گرایشی. در اغلب اوقات در مباحث معلولین روی بحث توانشی تمرکز می‌شود ولی به نظر من از بعد دیگری هم می‌توان مورد بررسی قرار داد. از بعد بینشی برای مثال در دوران نوجوانی و جوانی همیشه از خود می‌پرسیم که چرا خدا مرا با این شرایط خلق کرد ،حضور من چه فایده‌ای دارد و از طرف دیگر دچار یک غرور کاذب بودیم که باعث می‌شد نگذاریم دیگران ما را کمک کنند پس بنابراین باید به جنبه مشترک بین انسان‌ها فکر کنیم و مشکلات را تنها یک مسئله بدانیم و آنها را حل کنیم همانطور که حضرت امیر می‌فرمایند: شما فکر می‌کنید که یک جسم کوچک هستید حال آنکه خدا در وجود شما عالمی را قرار داده است و در ادامه باید بگویم مشکلات جسمی را باید کمرنگ‌تر کنیم و بیشتر به مسائل روحی و روانی بپردازیم تا از نظرمعنوی ارتقاء پیدا کنیم و اگر به این مهم برسیم دیگر این مشکلات کوچک برای ما مسئله ساز نمی‌شوند”.

منصوره ضیایی‌فر، نابینا و کارشناسی ارشد ادبیات فارسی: “تمامی دوستان نکات خوبی را اشاره کردند مانند مسائل فرهنگی و خودشناسی و…. اما برای من یک سؤال وجود دارد بعد از این جلسات چه خواهد شد. ما چند نفر به عنوان نخبه گرد هم آمدیم و موانع را برشمردیم حال چه سودی دارد؟ خروجی این جلسه چه خواهد بود؟ چه کسی نتایج این جلسه را پیگیری خواهد کرد؟ امیدوارم این جلسات فراموش نشود و نتایج آن پیگیری شود.