فرشته خسروجردی

فرشته خسروجردی
نابینای کنشگر ایرانی

توضیح:
ایشان از سال ۱۳۸۶ در انگلستان مقیم شد و توانسته فعالیت‌های ابتکاری و خلاقانه‌ای داشته باشد. به طوری که کارهایش الگو برای دیگر نابینایان بریتانیایی و ایرانی شده است. او هم اکنون برنامه‌های آموزشی کامپیوتر برای نابینایان و یک گروه اجتماعی تأسیس کرده است. مباحثی مطرح شده که گویای اهتمام کشورهای اروپایی به معلولین است. متن این مصاحبه ذیلاً تقدیم می‌گردد.

پرسش: خانم خسروجردی شما به عنوان فردی که زندگی در دو کشور ایران و انگلیس را تجربه کرده‎اید، چه تفاوت‎های را مشاهده نمودید؟
خانم خسروجردی: از تفاوت‎های عمده‎ای که نسبت به ایران در اینجا قابل مشاهده است، در اینجا امکان ادامه تحصیل در رشته‎های مختلف برای نابینایان مهیا می‎باشد. در این کلاس‎ها فردی به عنوان راهنما هر آنچه را که اساتید بر روی تابلو می‎نویسند، برای فرد نابینا بازگو می‎کنند.
در اینجا توانستم ریاضیات و Ict Engineering یعنی مهندسی فناوری اطلاعات و ارتباطات بخوانم. ولی متأسفانه این امکانات در ایران وجود ندارد، و محدودیت انتخاب رشته برای نابینایان می‎باشد.
پرسش: از لحاظ رفتن به محیط کار و منزل چگونه حمایت می‎شوید؟
خسروجردی: ما در اینجا برای رفت‎ و آمد از سگ راهنما استفاده می‎کنیم. در اتوبوس‎ها هم امکانات ویژه‌ای مانند: صندلی اختصاصی برای نابینایان و دستگاه گویا که ایستگاه‎ها را اعلام می‎کند وجود دارد. حتی در اتوبوس‎ها برای سهولت در رفت و آمد بهتر نابینایان یک پله تعبیه شده است.
از قطارها نیز بسیار استفاده می‎کنم، در اینجا قطارها امکانات خوبی دارند. و فردی به عنوان راهنما در قطار می‌باشد که وقتی به ایستگاه می‎رسیم هماهنگی لازم مانند: پرسیدن مسیر و تماس با مقصد مورد نظر را انجام می‎دهند و در مقصد نیز شخصی نیز برای راهنمایی به ما کمک می‎کند.
به علاوه اینکه ما تاکسی کارت داریم که هزینه بخش عمده آن را دولت می‎پردازد و تنها پرداخت کوچکی از هزینه آن به عهده خود مسافر است. باوجود این همه امکانات شخصاً تمایلی خانه نشینی ندارم.
پرسش: جهت خرید چه امکاناتی برای شما در نظر گرفته شده است؟
خسروجردی: در فروشگاه‎ها نیز کارمندانی جهت راهنمایی نابینایان دوره دیده‎اند. آن‎ها برای کمک به فرد نابینا به همراه فرد حرکت می‎کنند و توضیحات لازم را ارائه می‎دهند و بدین وسیله در امر خرید به نابینایان کمک می‎کنند.
پرسش: سگ راهنما در بهبود کیفی زندگی شما چه نقشی ایفا می‎کند؟
خسروجردی: سگ راهنما آموزش‎های لازم را مانند کمک به نابینا در رفت و آمد بیرون از منزل دیده است. علاوه براین از لحاظ احساسی مانند یک بچه با او ارتباط برقرار می‎کند من تا قبل از اینکه این سگ را داشته باشم دچار افسردگی شدیدی بودم.
این سگ‎ها هزینه‎ای معادل سی و نه هزار پوند از بدو تولد تا زمانی که به دست نابینا برسد برای دولت در بردارد.
پرسش: از لحاظ اجتماعی شما چگونه حمایت می‎شوید؟
خسروجردی: حمایت‎ها خیلی زیاد هستند، در اینجا سازمان‎های خیریه‌ای برای کمک به نابینایان وجود دارد مانند: سازمانی به نام Blind 8 از نابینایان حمایت می‎کند. این سازمان هر دو هفته یکبار به ما سرمی‎زند و چنانچه نامه یا فرمی داشته باشیم به آنها رسیدگی می‎کنند. ضمن اینکه هر شخص یا گروهی که معلولیت دارند چنانچه کاری برای هم‎نوعان خود از دستشان برآید مجوز انجام دادن آن را دارند.
من عضو گروهی به نام اینر ویژن ارکسترا (Inner Vision Orchestra ) هستم، اعضای این گروه ده نفر از موزیسین‎های کشورهای مختلف هستند. رادیو، شعر و موسیقی یک نوع همدم برای نابینا محسوب می‎شود. کار کردن با این گروه به من اعتماد به نفس داد به طوری که در حال حاضر من نیز خواننده هستم.
پرسش: در رابطه با نیازهای روحی و عاطفی نابینایان چه تدابیری در اینجا اندیشیده شده است؟
خسروجردی: در اینجا ورک شاپ‎ها NGOهای مختلفی وجود دارد که به نیازهای عاطفی نابینایان رسیدگی می‎کنند. می‎توان با مشاوران مختلف صحبت کرد. اما چیزی که بنده به عنوان یک معلم در ایران مشاهده کردم این بود که به نیازهای عاطفی کمتر نابینایان اهمیت داده می‎شد. طوری که وقتی فرد نابینا نیازهای خود را به عنوان یک راز با مشاوره مدرسه مطرح می‎کرد مشکلات وی در دفتر مطرح می‎گردید و مورد تمسخر قرار می‎گرفت. در ایران این باور وجود داشت کسی که نابینا است احساساتش باید نادیده گرفته شود.
مهم‎ترین مشکل‎ ما هنوز مشکل خواندن و نوشتن است که این موضوع باعث می‎شود که به نابینایان شغلی ارائه نگردد. اما در اینجا برای حفظ عزت نفس نابینا دولت فردی را کنار او استخدام می‎کند. در واقع دولت برای بهره‎گیری از اطلاعات نابینا هزینه دو کارمند را برای یک نابینا پرداخت می‎کند.
پرسش: انتظار شما از جامعه چیست؟
انتظارم دارم توانایی‎های ما مورد توجه افراد جامعه قرار گیرد و به احساسات ما احترام گذاشته شود. یک فرد بینا تمام آموزش‎های مورد نیاز خود از قبیل: غذا خوردن، لباس پوشیدن و…. را به مرور زمان از پدر و مادر و محیط اطراف به وسیله حس بینایی دریافت می‎کند. ولی فرد نابینا آموزش‎های خود را نمی‎تواند از طریق حس بینایی دریافت کند. پس لازم است که این چنین آموزش‎هایی را از پدر و مادر و در مدارس به صورت ویژه آموزش ببینند. یادگیری چنین مواردی به فرد نابینا اعتماد به نفس داده و باعث می‎شود که جامعه به راحتی افراد نابینا را بپذیرند و باور داشته باشند.
منبع: سایت BBC فارسی، ۲۰۱۵