وضعیت فرهنگی ورزشی معلولان، گفتگو با مجید شکوری

وضعیت فرهنگی ورزشی معلولان

گفت‌وگو با حجت الاسلام مجید شکوری

آقای مجید شکوری تنها مربی و روحانی ورزش‌های معلولان و مدیر فرهنگی فدراسیون شنای معلولین می‌باشد. ایشان مدیر انجمن ضایعات نخاعی استان قم هستند، همچنین چند سال قهرمان شنا بوده و مدال‌های رنگارنگی کسب کرده‌اند. به همین منظور پای صحبت‌های ایشان نشستیم:

* لطفاً از زندگینامه و فعالیت‌های فرهنگی ورزشی‌تان بفرمایید.
متولد ۱۳۴۸ شهرستان تنکابن از استان مازندران هستم. تحصیلات را تا مقطع دیپلم در رشته ساختمان (هنرستان فنی و حرفه‏ای) ادامه دادم و در سال ۱۳۷۶ در رشته حسابداری دولتی قبول شدم اما چون علاقه شدیدی به حوزه علمیه داشتم در حوزه علمیه شهرستان رامسر مشغول به تحصیل شدم. بنده توفیق پنج نوبت حضور در جبهه‏های حق علیه باطل را دارم که دو بار از ناحیه کمر مورد اصابت ترکش و یک بار نیز شیمیایی شدم. بعد از پایان مقدمات حوزه جهت ادامه تحصیل به استان قم عزیمت کردم. بعد از سه سال از طرف سازمان تبلیغات اسلامی استان قم بعنوان روحانی مستقر به استان هرمزگان اعزام شده و در شهرستان حاجی‏آباد به سمت مسئول اداره سازمان تبلیغات اسلامی مشغول به فعالیت شدم.
در سال ۱۳۸۱ بعد از آن که توانستم روی ویلچر بنشینم در صندوق قرض الحسنه مدرسه علمیه معصومیه(س) استان قم مشغول به فعالیت شدم و از همان سال به ورزش شنا رو آوردم، هیچ‏گاه روحیه‏ام را از دست ندادم و ورزش شنا را حرفه‏ای ادامه دادم. در سال ۱۳۸۲ اولین مدال طلا استان قم را کسب نمودم. در سال ۱۳۸۴ قهرمان کشور شده و در سال ۱۳۸۵ عضو تیم ملی کشور شدم. از سال ۱۳۸۵ بعنوان اولین روحانی از طرف دفتر تبلیغات اسلامی قم جهت تبلیغ به مناطق محروم اعزام شدم. در سال ۱۳۸۶ انجمن ضایعات نخاعی استان قم را تأسیس نموده و هم اکنون نیز در حال فعالیت می‏باشم. در سال ۱۳۸۹ بعنوان مربی شنا جانبازان و معلولین انتخاب و در سال ۱۳۹۰ به مربی تیم ملی شنا ارتقاء پیدا کردم.

* لطف كنید سیر حوادثی كه منجر به معلولیت شما شد و پس از آن را بفرمایید.
بنده در سال 1364 در منطقه شلمچه در اثر تركش توپ از ناحیه كمر دچار آسیب نخاع شدم و در سال 1365 در منطقه فاو نیز شیمیایی شدم البته بعد از آن می‌توانستم راه بروم و یك تركش در كنار ستون فقراتم بود و در دو سه ماه یك بار بدنم لمس می‌شد امّا در سال 1380 در اثر سانحه تصادف آن هم از قصد راننده تریلر، یكی از مهره‌ها كه تركش به آن فشار آورد بود، له شد و بنده ویلچری شدم.

* سال‌ها است در عرصه فرهنگ عمومی و مذهبی معلولین تلاش می‌كنید به نظر شما،‌ وضعیت كنونی چگونه است. توصیفی از مشكلات و نیز شرایط مطلوب داشته باشید.
اگر كسی بخواهد مثل بنده با شرایط ویلچر بودن كار فرهنگی انجام بدهد بسیار سخت است چرا كه باید صبر ایوب داشت و با مشكلات فراوانی دست و پنجه نرم كند. مثلاً اگر به عنوان اولین روحانی با ویلچر از طرف دفتر تبلیغات اسلامی قم به مناطق محروم مثل هرمزگان اعزام می‌شوم. باید حتماً با وسیله شخصی تردد كنم چرا كه هیچ امكاناتی را برای یك معلول در ناوگان عمومی لحاظ نكرده‌‌اند و نیز مكانی كه باید این چند روز در آن جا بمانم و همچنین امكانات و غذا و … كه متأسفانه نهاد اعزام كننده بعد از 7 سال اعزام هنوز از بنده سؤال نكردند كه چگونه می‌‏روم، كجا استقرار پیدا می‏كنم، اصلاً منبر می‌روم یا نه و غیره، این یكی از مشكلاتی بود كه بنده با آن روبرو بودم و مشكلات زیاد كه در فعالیت‌های دیگرم با آن روبرو هستم.

* به نظر شما اصلی‌ترین مشكل معلولین در عرصه فرهنگ مذهبی چیست و چه باید كرد؟
یكی از مشكلات بزرگ عرصه فرهنگ مذهبی معلولین نبودن مكانهای خاص و مناسب سازی شده و بستر آماده برای شركت این عزیزان می‌باشد، و همچنین بودجه‌ای كه بشود در راه‌های غیر مستقیم مثل اینترنت، جزوات و … هزینه شود و این عزیزان بتوانند از نظر مذهبی خود را ارتقاء دهند. بهترین راه کار این است که در استان چند مكان را مختص حضور افراد معلول و عضویت آنها در سایت یا دریافت جزوات و ماهنامه یا هفته نامه می‏باشد تا سطح آگاهی آنها نسبت به فرهنگ مذهبی بالا رود.

* توصیه شما به مراكز معلولیتی و خود توان خواهان در زمینه توسعه و پیشرفت فرهنگی چیست؟
این مراكز اولاً باید كاری كنند كه معلولین عزیز بتوانند از منزوی بودن در منازل بیرون بیایند ثانیاً بتوانند با برنامه‌ریزی‌های متنوع از جمله اردوهای برون شهری و درون شهری زیارتی و سیاحتی و نیز تجمع‌های فرهنگی معلولین را روحیه بدهند. ثالثاً كاری كنند كه معلولین عزیز به خود باوری برسند كه من هستم و من می‌توانم. بنده این را ثابت كردم و سعی كردم همیشه اولینها باشم مثل اولین روحانی در تبلیغ، اولین روحانی ویلچری كه كارت مربیگری گرفت، اولین روحانی ویلچری كه مربی شنا جانبازان و معلولین شد، اولین روحانی ویلچری كه قهرمان شنای ایران شد و …. .